To opracowanie wraz z kartografią jest dostępne na Licencji licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
| Nazwa | Jaskinia Turoniowa |
| Nr inwentarzowy | E-11.55 |
| Region | Tatry |
| Współrzędne GGo | 4420,640, 5456,955 |
| Gmina | Kościelisko (gm. wiejska) |
| Powiat | tatrzański |
| Województwo | małopolskie |
| Własność terenu | Skarb Państwa | Tatrzański Park Narodowy |
| Ekspozycja otworu | N |
| Wysokość otworu [m. n.p.m.] | 1760 |
| Wysokość względna otworu [m] | ok. 150 nad dnem Dolinki Litworowej |
| Głębokość [m] | 7 |
| Przewyższenie [m] | 0 |
| Deniwelacja [m] | 7 |
| Długość [m] | 16 |
| Autor opracowania | Anna Antkiewicz |
| Stan na rok | 1999 |
Dokumentacja źródłowa
- Antkiewicz Anna. Jaskinia Turoniowa. W: Jaskinie wschodniego zbocza Doliny Miętusiej. Red. Grodzicki Jerzy. Seria „Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego”. T 7. Warszawa: PTPNoZ. 1999. s. 92-93, tamże kartografia 1998.
W północnym stoku Koziego Grzbietu, w linii spadku drugiego otworu Jaskini Koziej, 30 ni niżej. Otwór znajduje się po lewej orograficznie stronie płytkiego, skalistego żlebu, pod małą skałką.
Opis drogi dojścia do otworu: Dojście jak do Jaskini Koziej E-11.11.
Za skośnym i wąskim otworem o wymiarach 1×0,3 m znajduje się podłużna salka o nachylonych ścianach. Na jej końcu znajduje się wąskie przejście do poprzecznego korytarza, który w prawo biegnie do góry i kończy się po kilku metrach w zawalisku, natomiast w lewo po 2 metrach urywa się 2,5 m studzienką. W jej dnie znajduje się niemożliwa do przejścia szczelina.
Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmoneokomu autochtonicznej serii wierchowej na pęknięciach równoległych do stoku, o przebiegu NNW-SSE.
Namulisko tworzy autochtoniczny, ostrokrawędzisty gruz, z domieszką humusu w sąsiedztwie otworu i gliny w dalszej części.
Światło sięga do końca pierwszej salki, w jaskini wyczuwa się przewiew powietrza. Jest mokra, nad ostatnią studzienką występuje niewielki deszcz podziemny.
W otworze występują mchy i porosty, współczesna fauna nie występuje. We wstępnej salce znaleziono czaszkę niedźwiedzia.
Otwór jaskini zlokalizowany został 6 czerwca 1986 r. przez Pryczka (kierownik), S. Kotarbę, Z. Kowalczyka i R. Pitaka (Krakowski Klub Taternictwa Jaskiniowego).
- 19 czerwca A. Madej, R. Hechsman i E. Matysiak oczyścili wejście do jaskini, następnie eksplorowanej przez kolejne zespoły KKTJ:
- 26 czerwca 1986 r. S. Kotarba (kierownik), A. Lazar, P. Pryczek
- 29 lipca 1987 r. R. Hechsman (kierownik), A. Lazar, E. Zbyrtek
- 12 sierpnia 1987 r. M. Zahel (kierownik), A. Lazar
- 14 sierpnia A. Lazar, R. Rojek
- 30 sierpnia A. Lazar (kierownik), S. Kotarba i K. Marek kończą eksploracje, docierając na dno studzienki.
Dokumentację jaskini sporządziły w dniu 23 września 1998 r. A. Antkiewicz i A. Pazdej (Sądecki Kub Taternictwa Jaskiniowego), pomiary wykonano busolą Freiberg i taśmą parcianą.
Plan i przekrój opracowała Anna Antkiewicz.
- Antkiewicz Anna. Jaskinia Turoniowa. W: Jaskinie wschodniego zbocza Doliny Miętusiej. Red. Grodzicki Jerzy. Seria „Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego”. T 7. Warszawa: PTPNoZ. 1999. s. 92-93, tamże kartografia 1998.
- Kronika 1986d (informacja o odkryciu i eksploracji.
- Kronika 1987c (o eksploracji); Kotarba, S., 1990 (o odkryciu).
Ta grafika (kartografia) jest dostępna na Licencji licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
