System Ptasia Studnia T.E-11.06 – T.E-11.10 – T.E-11.09

Wspinając się 12 m w górę od okna, którym z trawersu dostajemy się do Pustynnej Burzy, po prawej stronie osiągamy wylot Meandra Wisielców. Parę metrów w prawo od ujścia Meandra na niewielkiej półeczce widać otwór korytarza, który jest kontynuacją szczeliny mającej początek przed trawersem prowadzącym do Pustynnej Burzy. Meander Wisielców jest wysoką wąską szczeliną która poniżej 9 m progu, sprowadzającego do obszernej zawaliskowej sali, ponownie zwęża się i wpada do Komina Ostrowskiego na wysokości 18 m nad jego dnem. Ma on około 40 m wysokości, a jego strop jest stropem Meandra Wisielców. Dno o średnicy około 6 m pokryte jest namuliskiem. Pod cienką warstwą gliny występuje tu warstwa piasku składającego się z drobnych kryształków kalcytu, pochodzącego prawdopodobnie ze zniszczenia starych polew naciekowych. Z dna Komina Ostrowskiego odchodzi w kierunku zachodnim 8 m długości korytarzyk, który wpada na wysokości 28 m do Studni Wścietoperzy (patrz opis w części 4: Sala Dantego-Syfon Końcowy przez Prosty Meander).

Wracany do Komina Pustynna Burza. 16 m wyżej nad Meandrem Wisielców widać okno z cieknącą po ścianie wodą, prowadzące do Gorącego Meandra. Ma on ponad 80 m długości, średnio 1,5 m wysokości i 0,4 m szerokości. Jest pięknie myty i krety. Końcowy, parometrowy prosty odcinek kończy meander we Franusiowej Studni, w oknie na wysokości około 14 m nad dnem (patrz opis w dalszej części).

Ponownie wracamy do Komina Pustynna Burza. 7 m wyżej (57 m nad dnem Komina) znajduje się nieduża pólka o przewieszonych ścianach. Z półki w lewo do góry można wspiąć się około 5 m do ślepego okienka. W prawo Komin Pustynna Burza wznosi się jeszcze 10 mi uchodzi do Meandra Majowego. Ma on ponad 150 m długości, biegnie w kierunku wschodnim wznosząc się do góry i kontynuuje się jeszcze za przełazem zwanym Okiem Demona.

Po kilku metrach od wejścia z Komina Pustynna Burza meander zdecydowanie skręca w prawo. Na zakręcie znajduje się zamulona po strop, niska salka. Dalej pod (lub nad) zaklinowanym w korytarzu blokiem skalnym przedostajemy się do niewielkiego rozszerzenia. Z niego w lewo, ponad 1 m prożkiem, trawersujemy niską i śliską pochylnią, po przejściu której znowu wchodzimy do typowego meandra. Jego wysokość rośnie i po parunastu metrach wpada do zawaliskowej sali, w głębi z dużym namuliskiem i stojącą wodą. Jest to Posterunek Wysunięty. Parę metrów nad spągiem widoczne jest łatwo dostępne okienko, za którym myty i wąski korytarzyk wznosi się łącząc się ze studzienką poniżej Salki z Listwami (opisana poniżej).

Posterunek wysunięty zamyka próg 10 m wysokości, na który można dostać się obejściem. Zaczyna się we wcześniejszej części meandra, jeszcze przed Posterunkiem. Tu wspinamy się do miejsca, gdzie po prawej stronie zobaczymy opadającą w kierunku zachodnim pochylnię. Idąc nią do góry dochodzimy nad próg Posterunku Wysuniętego. Dalej idziemy (nad Posterunkiem) meandrem, trzymając się raczej stropu i dochodzimy do sali z pięknym namuliskiem w dnie i skośnymi listwami erozyjnymi rozwiniętymi na wysokości od 1 do 3,5 m. Jest to Salka z Listwami.

Przed wejściem do Salki z Listwami w spągu znajduje się metrowa studzienka, przechodząca w wąski opadający korytarzyk, dochodzący do okna w progu Posterunku Wysuniętego.
Korzystając z listew erozyjnych, szeroką zapieraczką wchodzimy na wspomniany wcześniej, 3,5 m prożek, by po niecałych 10 m znaleźć się w kolejnym rozszerzeniu meandra i pod następnym, 2 m progiem. Powyżej kolejnego 1,5 m progu meander po kilkunastu metrach dochodzi nad Franusiową Studnię.

Tu znajduje się bardzo ważne rozdroże. Idąc w górę Meandra nad Franusiową Studnią dochodzimy do Studni Oddziału PTTK “Beskid”, Partii Rozrywkowych i Jeziora Wielki Kłamca oraz obejścia tego jeziora i Studni Romea i Julii. W dół przez Franusiową Studnię dostajemy się do Studni Romea i Julii, do Meandra Harlequin, Kanałów oraz Korytarza Urojeniowego i z powrotem do drogi odkrywców.

A. Droga Franusiową Studnią
Franusiowa Studnia jest w miarę regularną rurą o głębokości 20 mi średnicy około 3 m. Po około 6 m zjazdu, w pionowymi wymyciu widoczne są dwa okienka, prowadzące z zakończenia Gorącego Meandra. Z dna studni prowadzi niska pochylnia, pełna “wyrośniętych” nacieków grzybkowych. Wchodzimy nią do niskiego meandra z otwartą. szczeliną w spągu. Meander po pierwszym zakręcie biegnie prosto i po 20 m urywa Studnią Romea i Julii (P.58). Wejście do studni jest trudne i wąskie. Początkowo zjazd prowadzi ciasną, ciągnącą się w obie strony szczeliną. Po około 4 m studnia rozszerza się. Po lewej stronie, 6 m poniżej krawędzi studni znajduje się okno, za którym biegnie opadający meander, nazwany Torem Bobslejowym. Po parunastu metrach kończy się on niedostępną, skośną szczeliną.

Na wprost widzimy okno Meandra Kapuletich. Wznoszący się do góry Meander jest ładnie wykształcony, bardzo wysoki. Ma 86 m długości i biegnie w kierunku północnym. Parę metrów od wejścia, na zakręcie mijany studzienkę, która wpada do studni P.58 parę metrów niżej. W końcowej części meander rozdziela się na 3 niskie korytarzyki. Dolny jest wypełniony namuliskiem gliniaslo-żwirowym, środkowy przechodzi w ciąg skręcający w lewo i wypełniony jest pod strop namuliskiem. Najwyższy stanowi nachylona, niedostępna dla człowieka pochylnia.

Kontynuujemy zjazd Studnią Romea i Julii. Po 30 m stajemy na krawędzi półki – Balkonu Julii, który jest początkiem Meandra Harlequin.

Meander Harlequin jest wąski i bardzo wysoki, ma 130 m długości. Po16 m od wejścia urywa się 8 m progiem, nad którym w stropie znajduje się okno łączące meander z ciągiem nad półką Romea (patrz opis niżej). Kilkanaście metrów dalej, po przejściu nad ślepą, płytką studzienką, stajemy w niewielkim rozszerzeniu skąd dalej prowadzą dwie drogi: – idąc górnym wymyciem meandra, po parunastu metrach ciąg kończy się niedostępną szczeliną.

• idąc wąskim dnem meandra dochodzimy do rozszerzenia, w którego dnie otwiera się coraz bardziej eksponowana szczelina. Tu meander urywa się 14 m studnią, zwaną Prysznicem ze względu na obfity deszcz podziemny w jej dolnej części. Na dnie zwraca uwagę duży, sześcienny blok (2x2x2 m), pokrywający je prawie w całości. Stąd prowadzą trzy drogi:
  a – w dół pod blokiem do zakończenia Meandra Harlequin;
  b – na wprost i trawersem za wanta w lewo do Maniany i korytarzy łączących się przy Filarze i do Korytarza Urojeniowego;
  c – w lewo do góry, nad wantę do Kanału. Lewego i Prawego.

a) Obchodzimy blok po prawej stronie i po paru metrach trawersu zjeżdżamy około 4 m do stromej pochylni, która po 7 m urywa się 3,5 m progiem Pod nim dalszą drogę zagradza płytkie jeziorko, z którego woda wypływa dalej na półce w Studni Eldorado (patrz opis drogi “b”). I tu Meander Harlequin kończy się.

b) Obchodząc blok trawersem, po przeciwległej stronie znajdujemy wejście do niskiego i wąskiego korytarzyka, który po 3 m rozwidla się. Po lewej stronie znajduje się 3,5 m głęboka studzienka, dająca początek bardzo wąskiemu ciągowi – zwanym Ciągiem Maniana – prowadzącemu do Korytarza Urojeniowego. Pod nią otwiera się następna studzienka o podobnej głębokości, a z jej dna odchodzi bardzo niski, szczelinowy korytarzyk, uchodzący w ścianie odnogi Korytarza Urojeniowego, opisanego dalej. Po wyjściu z Maniany stajemy w nisko sklepionej salce, z namuliskiem na dnie, która w prawo urywa się 4 m studzienką. Jej ściana sąsiaduje bezpośrednio ze ścianą Eldorado poprzez małą “dziurkę”. W lewo salka wznosi się i dochodzi do górnego zakrętu Korytarza Urojeniowego.

Wracamy do rozwidlenia przed Ciągiem Maniana. W prawo w dół biegnie niski i stromy korytarz, który po paru metrach kończy się trudnym do zejścia, 3 m progiem. W salce poniżej po lewej stronie znajduje się okno i niski Filar. Mijając go z prawej strony dochodzimy nad krawędź Studni Eldorado (P.10). Idąc przez okno i mijając Filar z lewej strony, dochodzimy do równoległego korytarzyka, który w górę prowadzi do Kanału Prawego, natomiast w dół wyprowadza ponownie nad krawędź Studni Eldorado. Z tej strony studni, idąc w prawo do góry można dojść do Kanału Lewego, zaś idąc w lewo dochodzimy do ślepej, 3 m głębokiej studzienki.

Zjeżdżając z krawędzi Studni Eldorado, po 4 m mijamy po prawej małe okienko do niskiego i suchego korytarza, którym możemy dojść do “dolnego zakrętu” w Korytarzu Urojeniowym (patrz opis dalej). Po dalszych 6 m zjazdu osiągamy dno Studni Eldorado. Tu, prócz małej kałuży wody pod ścianą i piaszczystego namuliska, występują małe otoczaki wapienne o regularnych kształtach. Stojąc twarzą do zjazdu, po prawej stronie mamy krótki korytarzyk z malutką, nie możliwą do przejścia dziurką, przez którą Eldorado łączy się ze studzienką poniżej “górnego zakrętu” Korytarza Urojeniowego. Po przeciwnej stronie, około 2,5 m nad dnem widnieje spora półka, z której spływa woda, ta sama, która płynie w końcowej części Meandra Harlequin (patrz wyżej – opis drogi “a”).

Wracamy do opisanego wcześniej okienka 4 m poniżej krawędzi Studni Eldorado. Biegnący od niego korytarzyk po 8 m doprowadza do “dolnego zakrętu” Korytarza Urojeniowego – tu możemy iść na wprost lub w lewo do góry. Na wprost po około 9 m niewielka pochylnia sprowadza do salki. W jej stropie widoczne jest bardzo ciasne wejście do niezbadanego jeszcze korytarzyka. Za salką, idąc przez kałuże wody, dochodzimy do małego, podłużnego okienka, otwierającego się 3 m nad kaskadową studnią P.29 (patrz opis w części 2: Studnia Palidera – Syfon Końcowy drogą odkrywców).

W lewo do góry Korytarz Urojeniowy doprowadza po 3 m do rozdroża (“górny zakręt”):

• w lewo w dół opada nisko sklepiona salka z ilastym namuliskiem na dnie. W jej prawej ścianie znajduje się wyjście z Ciągu Maniana. Tu na wprost dno salki przechodzi w studzienkę, bezpośrednio sąsiadującą z korytarzykiem z “dziurką”, odchodzącym z dna Studni Eldorado.
• w prawo Korytarz Urojeniowy wznosi się. Wciskając się między jego strop, a znajdującą się po lewej pochylnię, po paru metrach dochodzimy do początku wysokiego, wznoszącego się meandra. Idąc pod jego stropem osiągamy półkę w studni P.18. Od półki w górę biegnie kontynuacja naszego meandra, doprowadzając do górnego okna w Studni z Mostkiem Piratów (patrz opis w części 2: Studnia Palidera – Syfon Końcowy drogą odkrywców i w części 7: Mostek Piratów – Komin Pustynna Burza). Od półki w dół studnia prowadzi do korytarza między dnem Studni z Mostkiem Piratów a salą biwakowa “pod Mostkiem Piratów” (patrz opis w części 2: Studnia Palidera – Syfon Końcowy drogą odkrywców).

c) Wracamy pod Prysznic. Wchodząc na wielki blok mamy przed sobą wysoką szczelinę otwartą od dołu, która wznosi się stromo do góry. Po paru metrach szczelina otwiera się i 5 m studzienką możemy zjechać do Kanału Prawego. Poniżej Studzienki wypłaszcza się i za zakrętem w prawo znowu opada w dół. Po pokonaniu 3 m progu i niskiego korytarzyka wychodzimy po lewej stronie Filara (patrz opis drogi “b”).

Wracamy do wysokiej szczeliny. Trawersując pionowe wejście do Kanału Prawego po paru metrach dochodzimy nad 7 m wąski próg w szczelinie, którym zjeżdżając osiągamy dno salki. W przeciwległym do zjazdu końcu na wysokości paru metrów widoczny jest wylot wąskiego, niskiego korytarzyka, który po około 12 m łączy Kanał Lewy z Barem Zacisze (patrz opis dalej). Z dna salki wąskim, opadającym korytarzykiem dostajemy się nad studnię nad Eldorado.

Wracamy na Balkon w Studni Romea i Julii. Z balkonu zjeżdżamy początkowo stromo nachyloną rynną, która po 4 m urywa się przewieszonymi ścianami 24 m nad dnem. Łącznie studnia ma 58 m głębokości. Dno studni pokryte jest różnej wielkości rumoszem i blokami skalnymi. W wielu miejscach występuje namulisko ilaste. Po przeciwnej stronie do zjazdu, na wysokości 14 m znajduje się krawędź Półki Romea. Jest to rozległa, nachylona w stronę studni półka z zawaliskiem pod ścianą. W prawym rogu rozwija się lekko w górę wysoki, bez dna i stropu, miejscami bardzo wąski, Meander Lajkonika uchodzący oknem w Barze Zacisze około 23 m nad dnem. Wspinając się ścianą do góry z początku Meandra Lajkonika nożna dostać się na najwyższy poziom pęknięcia Meandra. Po parunastu metrach wąskiej szczeliny rozszerzanie pozwala na zjazd, który sprowadza do górnej części Meandra Harlequin, w okolicy 8 m progu. Najwyższe piętro szczeliny kontynuuje się dalej.

Wracamy na dno studni Romea i Julii. Z dna, idąc od zjazdu w kierunku wschodnim, znajdujemy pod lewą ścianą bardzo wąskie wejście do opadającego w dół meandra. Kończy się on już na głębokości około 2 m.

W najdalszej wschodniej części studni znajduje się 32 m komin, który prowadzi do obejścia Jeziora Wielki Kłamca (patrz opis obejścia od strony Studni Oddziałowej).
Skręcając w lewo, po paru metrach napotykany próg z zaklinowanych ogromnych want, poniżej którego mamy salę z namuliskiem piaszczystym. Dnem płynie cienka struga wody, która wypływa spod ogromnych bloków skalnych. Nie jest wykluczone, że woda ta pochodzi z Jeziora Wielki Kłamca, gdyż znajduje się ono w niewielkiej odległości od tego miejsca. Strop sali gwałtownie obniża się, na ścianach i okruchach skalnych występują liczne nacieki grzybkowe. Po 5 m korytarz uchodzi do Baru Zacisze. Przed Barem korytarz skręca gwałtownie i tu znajduje się ponor, w którym ginie woda.

Bar Zacisze jest wysoką salą o płaskim dnie, pokrytym namuliskiem piaszczysto-żwirowym, z płaskim blokiem skalnym wystającym na parędziesiąt centymetrów. W stropie sali widoczna jest meandrująca szczelina. Z lewej strony Baru, na wysokości 23 m w zacięciu, znajduje się wejście do Meandra Lajkonika, zaś z prawej strony – wejście do krótkiego stromego korytarza, uchodzącego wyżej w ścianie Baru. Po przeciwnej stronie do wejścia do Baru widoczny jest niski i wąski korytarz, do którego przy wysokich stanach wody prawdopodobnie wpływa potok z korytarza, którym do Baru przyszliśmy. W dnie występują wyraźne wymycia namuliska i typowe formy dla przepływu turbulentnego. Po 12 m korytarz łączy się w ścianie salki z Kanałem Lewym.

B) Kontynuacja Meandra Majowego. Jeszcze przed Franusiową Studnią rozpoczynamy trawersowanie lewą ścianą nieco do góry, by móc dostać się do dalszej części Meandra Majowego. Po paru metrach trawersu stajemy w Księżycowej Salce. Dno salki zasłane jest dużymi blokami skalnymi, pod które wchodzi kończący się w zawalisku korytarzyk. Wspinamy się lewą stroną na skalne blokowisko i stajemy pod 6 m progiem. Powyżej niego meander wznosi się dalej, prowadząc do niskiego, kilkumetrowego korytarzyka pod stropem. Jego dno na długości około 4 m jest otwarte od dołu i łączy się ze stropem Sali Gwiazdeczki. Trzymając się stropu dochodzimy do rozdroża.

Skręcając w prawo można dojść bardzo wąską eksponowaną szczeliną do dolnej części Kaprawej Salki. Na przedłużeniu meandra pokonując ciasny przełaz, podchodzimy pod strop, gdzie znajduje się następne rozwidlenie:

• na wprost Meander Majowy kontynuuje się i wznosi, kończąc się prawdopodobnie w zawalisku w dolnej sali w Partiach Rozrywkowych;
• w dół przechodzimy przez niski, położony przy spągu przełaz (zwany Okiem Demona) i niską pochylnią zsuwamy się do Kaprawej Salki. Stojąc tyłem do przełazu, w środkowej części Kaprawej Salki mamy trzy możliwości dalszej drogi:
  a – na lewo kilkumetrową pochylnię, kończącą się zawaliskiem;
  b – na prawo w dół meanderek do Sali Gwiazdeczki;
  c – na wprost bardzo kruchą studzienką, z której dna odchodzi w lewo korytarzyk do Partii Rozrywkowych i Studni Oddziału PTTK “Beskid” (patrz opis niżej).

b) Idąc na prawo wśród szalenie kruchych ścian Kaprawej Salki schodzimy stromo w dół, otwierającym się tu meandrem. Po paru metrach skręca on w prawo, i po kilku metrach urywa się 6 m progiem do Sali Gwiazdeczki. Sala w planie ma kształt gruszki. Mniejsza i niższa jej część ma dno pokryte namuliskiem, górna i wyższa przykryta jest ogromnymi skalnymi blokami przypominającymi “plastry” o wymiarach około 3x4x1 m Przechodząc pod nimi dostajemy się do końcowej części sali, gdzie w części wschodniej wznosi się do góry korytarz, średnio 1 m szerokości. Po około 6 m korytarz zwężą się do 60 cm. 2 m dalej odsłania się nieduża salka z kominem na przeciwległej ścianie P.7. Niski i wąski korytarz w stropie komina doprowadza po paru metrach do niedużej, stromej pochylni. Na jej końcu znajduje się niewielka, podłużna salka. Na zachód od niej odchodzi korytarzyk do góry, a na wschód (na przedłużeniu ciągu) ciąg do Sali Słoneczka.

Korytarzyk do góry rozpoczyna 2 m próg, który przechodzi w stromą pochylnię. Po około 4 m skręca ona w prawo i będąc nadal stromą kontynuuje się jeszcze 10 m. Na końcu zwęża się przechodząc w wąski, szczelinowy korytarzyk z zaciskiem prawie na starcie (Zwieracz Józefa, Z3). Następny zacisk jest 1,5 m dalej i korytarz za nim kontynuuje się – partie niezbadane.

Wracamy do niewielkiej, podłużnej salki. Ciąg do Sali Słoneczka wiedzie przez 1 m wysokości próg (jeszcze w salce) i wąskie przejście nieco dalej. Za wąskim przejściem wchodzimy do Sali Słoneczka, na jej półkę zawieszoną około 3 m nad pochyłym dnem sali. Krawędź półki osiągamy przechodząc po czasami ruchomym bloku skalnym wklinowanym w stropie nad salką (4 m niżej) rozpoczynającą ciąg z Sali Słoneczka do Kaprawej Salki. Sala Słoneczka, które ogrzało nasze kości na Kazalnicy ma 15 m długości , do 7 m szerokości i zawaliskowe dno wznoszące się dość stromo w kierunku południowym. W części wschodniej sali znajduje się wylot szerokiej na 2-3 m i kruchej pochylni, która doprowadza do wylotu Komina z Polewami. Ma on około 12 m wysokości i kontynuuje się korytarzykiem 3 m długości, który zamyka zawalisko.

W najwyższej części Sali Słoneczka otwiera się bardzo stromy komin, który 29 m wyżej doprowadza do meandra otwartego od dołu. „Idąc” tym meandrem w kierunku wschodnim dochodzimy po parunastu metrach do niskiego korytarzyka, z rumoszem skalnym na dnie. Korytarz, mający dalej charakter meandra zamyka zawalisko w stropie.
Łącznie partie od Sali Gwiazdeczki przez Salę Słoneczka do Kaprawej Salki liczą 141 m długości i 43 m wysokości.

Wracamy do Sali Gwiazdeczki, w przeciwnym końcu górnej części sali wznosi się do góry korytarz, który zamyka pionowe zawalisko. Strop Sali Gwiazdeczki jest częściowo otwartą szczeliną, łączącą ją z Meandrem Majowym. Z dolnej części Sali Gwiazdeczki wznosi się wąski meanderek (Meander Strachów), który dochodzi nad Studnię Oddziału PTTK ”Beskid” zwaną w skrócie Studnią Oddziałową (P.63).

Studnia Oddziałowa jest wielką i rozbudowaną studnią, o akustyce powodującej duży pogłos. Prowadzą do niej dwie drogi: od Sali Gwiazdeczki i od strony Partii Rozrywkowych. Od strony Sali Gwiazdeczki po 11 m zjazdu stajemy na wąskim, ale grubym na 10 m moście skalnym. Dalej zjazd w dół kontynuujemy bez kontaktu ze ścianą, by po 48 m od mostu osiągnąć dno studni. Od tej strony ma ona 60 m głębokości. Studnię od strony Partii Rozrywkowych opisano w dalszej części tekstu pod literą “c”.
c) Z Kaprawej Salki po przeciwnej stronie do zejścia z Oka Demona, w bardzo kruchym terenie schodzimy na dno studzienki. W lewo przy spągu odchodzi niski, mokry korytarzyk, który po skręcie w prawo doprowadza do wanty, za którą ciągnie się korytarz kończący się w stropie Studni Oddziałowej, od strony Sali Gwiazdeczki. W lewo wychodzimy do salki tuż nad Studnię Oddziałową.

Na wprost kontynuuje się korytarz, do którego z ciasnej pochylni (po lewej) wpływa woda. Jest to korytarz prowadzący do Partii Rozrywkowych. Początkowo jest on wysoki, po parunastu metrach zwęża się, następnie skręca w prawo, robi się niski, a jego dotychczasowy lity strop stanowią wiszące nad głową wanty. Po pokonaniu zacisku w zawalisku (Z III) po paru metrach korytarz otwiera się progiem z want do góry, ale też kontynuuje się na wprost w dół.

Stąd idąc dalej w dół, po przejściu kolejnego zacisku (ZIII), szczelina stopniowo wypełnia się rumoszem i blokami skalnymi, co uniemożliwia dalsze przejście. Idąc progiem z want do góry przedostajemy się do zawaliskowej salki. Naprzeciw wejścia poprzez 7 i próg dostajemy się do zawaliskowego korytarza, który doprowadza nas stromym progiem z polewami naciekowymi do sali. Na prawo lekko w górę znajduje się ładnie sklepiona, ozdobiona naciekami salka. Na wprost do góry, 4 m wyżej widoczne jest wyjście z niskiego, ładnie mytego meanderka, całkowicie wypełnionego grubym gruzem wapiennym i granitowym. Dwa metry wyżej mamy ujście rury o średnicy około 0,8 m wypełnionej szczelnie gruzem. Nieduży przepływ powietrza występuje zarówno w dolnym jak i górnym ciągu.

Wracamy z Partii Rozrywkowych. Znajdujący się tuż przed wejściem do Studni Oddziałowej pokryty gruzem korytarz kontynuuje się dalej w dół i łączy nieco niżej ze studnią. W prawo od tego połączenia wznosi się myty i niski korytarzyk z płynącą wodą w dnie, skręcający w prawo. Jego dno stanowi częściowo rozmyte namulisko piaszczyste. Po kilku metrach korytarz staje się niedostępny.

Od strony Partii Rozrywkowych Studnia Oddziału PTTK ”Beskid” (P.63) w górnej części opada w dół kaskadami z płynącą wodą, aż do półki, gdzie urywa się 50 m, prawie gładką ścianą, po której spływa woda. Przy wysokich stanach wody w studni formuje się wodospad. Po około 20 m, licząc od półki, po lewej stronie kryje się za filarkiem okienko – wylot krótkiego, zalanego polewami, wznoszącego się korytarzyka. Na dnie studni spotykamy się z ciągiem schodzącym od Sali Gwiazdeczki. Dno Studni Oddziałowej ma kształt kolisty, o średnicy około 6 m, zalane jest płytką warstwą wody o maksymalnej głębokości 0,5 m.

Po lewej stronie ku górze, po kilku metrach stromego progu, wznosi się pochylnia doprowadzająca do obejścia Jeziora Wielki Kłamca. W dół biegnie szeroki i bardzo wysoki meander prowadzący do tego jeziora, który w paru miejscach oknami w stropie łączy się z jego obejściem.

Idąc meandrem po kilku metrach osiągamy parometrowy próg sprowadzający do sali, na której dnie leżą duże wanty. Od góry salka ta łączy się z obejściem jeziora Wielki Kłamca. Z salki, po parometrowym zjeździe osiągamy dno meandra i idąc dalej dochodzimy do wąskiej szczeliny, w której zaczyna się 20 m studnia spadająca do Jeziora Wielki Kłamca. W studni 8 m niżej znajduje się niewielka półka. Parę metrów nad taflą wody jeziorka, po prawej stronie widoczne jest okienko doprowadzające do 8 m korytarzyka biegnącego wzdłuż ściany, który dalej otwiera się kolejnym okienkiem w ścianie nad jeziorem.

Jezioro Wielki Kłamca jest największym podziemnym jeziorem tatrzańskim. Ma 20 m długości, gruszkowaty kształt, w najszerszym miejscu 6 m szerokości, maksymalną głębokość 3,5 ni. Jezioro otaczają pionowe ściany. W przeciwległym do zjazdu krańcu widać wysoki na 5 m most, szeroki na 3 metry (Grobla). Na ścianach widoczne są ślady wyższych niż obecnie stanów wody. Nad Groblą w stropie znajduje się wylot studni z obejścia jeziora. Po drugiej stronie Grobli, 5 m poniżej jej górnej krawędzi znajduje się pokryte namuliskiem dno bardzo wysokiego komina. Jest on rozbudowany w górnej części i łączy się z obejściem jeziora w dwóch miejscach – na wysokości 33 m í 38 m. Z salki za mostem (dna wspomnianego komina) ciąg przechodzi w wąski i wysoki korytarz, z kolejnym kominem. Dalej strop obniża się, a korytarz wznosi się, dochodząc do wąskiej sali z 4 m progiem, nad którym korytarz całkowicie wypełnia piaszczysto-żwirowy osad. w dnie całego korytarza dominuje gruboziarnisty piasek i gruz.

Wracamy na dno Studni Oddziałowej i wspinamy się na zwężającą się ku górze pochylnię. W jej najdalszym krańcu wychodzimy na bloki skalne (5 m), by dostać się na wyższy poziom wysokiej szczeliny meandra. Początkowo prosty i wąski, otwarty od góry korytarz skręca w lewo i przechodzi w kręty, również wąski i otwarty od góry meander.
Po 25 m w jego dnie otwiera się 11 m studzienka, prowadząca do Strzelistej Sali, natomiast meander biegnie dalej. Po kilku metrach między ścianami meandra tkwi zaklinowany, niewielkich rozmiarów blok skalny. Pod nim prowadzi droga do Jeziora Wielki Kłamca, nad nim do Studni Romea i Julii. Zjeżdżamy pod wantą w dół 6 m na dno korytarza. Po kilku metrach korytarz urywa się 24 m powyżej Grobli nad Jeziorem Wielki Kłamca.

Wspinając się na wantę, potem dalej wymyciami meandra skosem do góry, po 7 m osiągamy zakręt w prawo. Zaraz za nim otwiera się w dół studnia sprowadzająca nad Jezioro Wielki Kłamca. Trudny trawers doprowadza nas do stropu meandra i dalej nad kolejny zjazd. Około 3 m niżej znajduje się salka o pochyłym, uşłanym rumoszem dnie. Tu w dół krucha pochylnia urywa się do komina prowadzącego w okolice Grobli nad Jeziorem Wielki Kłamca. W lewo niskim korytarzykiem dochodzimy do okienka otwierającego się w ścianie Studni Romea i Julii, 32 m nad jej dnem. Po paru metrach zjazdu z okienka, na prawo znajduje się za załomem półka. Po dalszych około 15 m zjazdu, także na prawo, widać nachyloną półkę Romea.